Czym różnią się od siebie maski FFP2 i FFP3?

Wybór odpowiedniego środka ochrony dróg oddechowych ma znaczenie – szczególnie w środowiskach o podwyższonym ryzyku ekspozycji na pyły, aerozole czy drobnoustroje. Maska masce nierówna, a oznaczenia takie jak FFP2 i FFP3 często pojawiają się w kontekście ochrony zdrowia. Co właściwie oznaczają i jakie są między nimi różnice?

Co oznacza skrót FFP?

FFP to skrót od angielskiego „Filtering Face Piece” – oznacza półmaski filtrujące klasyfikowane według normy EN 149:2001+A1:2009. Zgodnie z tą klasyfikacją, wyróżniamy trzy poziomy ochrony w aparatach ucieczkowo-regeneracyjnych: FFP1, FFP2 i FFP3. Im wyższy numer, tym skuteczniejsza ochrona przed cząstkami stałymi i ciekłymi.

Różnice w skuteczności filtracji

Podstawową różnicą między maskami FFP2 i FFP3 jest stopień filtracji cząstek:

• FFP2 zatrzymuje co najmniej 94% cząstek o wielkości 0,6 mikrometra.

• FFP3 – co najmniej 99% takich cząstek, co zapewnia najwyższy poziom ochrony w tej klasie masek.

To oznacza, że maski FFP3 skuteczniej chronią przed bardzo drobnymi cząstkami – w tym cząstkami wirusów, pyłów toksycznych czy aerozoli biologicznych.

W jakich sytuacjach stosować FFP2, a w jakich FFP3?

FFP2 sprawdza się w większości sytuacji, w których istnieje ryzyko kontaktu z pacjentem zakaźnym,

• transporcie publicznym i miejscach o dużym natężeniu ruchu ludzi,

• pracach konserwacyjnych z umiarkowaną emisją pyłów (np. szlifowanie metali miękkich, malowanie proszkowe),

• rolnictwie (kontakt z pyłami roślinnymi, pleśniami).

Maski FFP3 są zalecane, gdy istnieje szczególnie wysokie ryzyko ekspozycji na cząstki toksyczne lub drobnoustroje przenoszone drogą powietrzną, m.in. podczas:

• procedur medycznych generujących aerozol (intubacja, bronchoskopia, nebulizacja),

• usuwania azbestu i innych włókien mineralnych,

• pracy z metalami ciężkimi, kadmem, chromem, ołowiem,

• sprzątania pomieszczeń skażonych pleśnią lub odchodami gryzoni,

• laboratoriów biologicznych i chemicznych klasy wysokiego ryzyka.

Pamiętaj, że ostateczna decyzja powinna wynikać z oceny ryzyka w miejscu pracy oraz z aktualnych wymogów prawnych i zaleceń służb BHP.